Week 4

Deze week begon met een droevig bericht. De moeder van Alfons heeft een ernstig hartinfarct gehad. Het gezin is maandagmiddag halsoverkop naar Nederland gevlogen. Dierenvriend die ik ben, heb ik de taak op mij genomen om de honden en cavia's te verzorgen en gelijk op het huis te passen. Maandagavond ben ik naar het woonhuis verhuisd en heeft Ruby, de labrador van Tamara, mij direct als nieuwe bazin uitgekozen. Ze volgt mij op de voet, zelfs tot aan het toilet. De medewerkers weten nu altijd waar ik te vinden ben. :)
Door deze verdrietige situatie voelt het voor mij als geen toeval dat ik hier nu, op dit moment, op Rehoboth ben. Aangezien Yvonne en Tamara de enigen zijn die de kliniek runnen en deze nu allebei afwezig zijn, was er dus niemand geweest die dit had kunnen overnemen als wij er nu niet waren geweest. God voorziet!
Evenals het feit dat ik eerst op zondagmiddag een soort van "rijexamen" zou afleggen bij Alfons om "bevoegheid" te krijgen tot het besturen van de auto's van Rehoboth. Dit i.v.m. het links rijden in Afrika en de soms iets afwijkende verkeersregels. :) Op vrijdagmiddag belde Alfons naar de kliniek of ik om kwart voor drie tijd had om een stukje te gaan rijden i.p.v. zondag. Nou graag! Na een rit van anderhalf uur mocht ik de algemene voorwaarden tekenen en was ik bevoegd om te rijden. Ook dit blijkt nu geen toeval te zijn geweest. Afgelopen week heb ik al heel wat ritjes afgelegd. Het eerste ritje was naar SpecSavers om leuke brilletjes voor de twee kinderen uit te zoeken op voorschrift van de oogarts van vorige week. Het serieuze gesprek tussen die twee zesjarigen op de achterbank was zo koddig, dat ik met moeite mijn lachen kon inhouden.

Woensdag was het Habitants day wat hier een public holiday blijkt te zijn. De kinderen waren vrij van school en de medewerkers op Rehoboth waren, afgezien van de aunties, ook afwezig. Wij besloten naar het winkelcentrum en het strand te gaan. Mijn tweede ritje. In het winkelcentrum liepen sommige mensen in traditionele klederdracht, een kleurrijk beeld, wat mij deed besluiten ook een Afrikaanse jurk aan te schaffen. :) Op het strand kocht ik bij een marktvrouwtje een met de hand geborduurde handtas (het hengsel van mijn eigen handtas had losgelaten) voor nog geen €3. Het afdingen heb ik maar achterwege gelaten. :) Elke dag zitten daar een aantal vrouwen op een kleedje om hoeden, kralen sieraden, tassen en crocks te verkopen. De kinderen op Rehoboth lopen thuis ook op crocks en die worden hier bij deze marktvrouwen aangeschaft. Ook nu hadden we een lijstje met schoenmaten dus deze dag was voor deze vrouwtjes weer helemaal goed! :)
Donderdag moest het eenjarige meisje voor een longfoto naar het ziekenhuis. Dit wordt preventief gedaan bij elk nieuw kindje dat op Rehoboth komt, om tuberculose uit te sluiten. Aangezien dit weer een lange wachttijd betekent, had ik de auntie al om zeven uur met de schoolbus mee laten rijden, zodat zij vast in de rij kon gaan zitten. Om kwart voor negen ben ik naar het ziekenhuis gereden met de hoop dat ze al klaar zou zijn. Zelf moest ik wat recepten bij de apotheek afgeven die de arts tijdens de bloodclinic had voorgeschreven. Gelukkig was de longfoto al gemaakt en zat de auntie buiten in de rij voor de uitslag. Ondertussen bracht ik de box met files, die we nodig hadden voor de bloodclinic, terug naar afdeling archief. Deze afdeling ligt helemaal aan de achterkant van het ziekenhuis en omdat ze aan het verbouwen zijn moest ik een stuk omlopen. Er kwam mij een mannetje op een transportkarretje tegemoet rijden, waarop ik dacht: "zou niet verkeerd zijn als ik die kon lenen om deze box van 25 kilo te vervoeren". Prompt stopt het mannetje bij mij en spreekt mij toe met de vraag waar ik heen moet. Ik vertel hem waarheen en hij verzoekt mij achterop de gaan zitten, keert vervolgens om en brengt mij naar het archief. LOL! :)
Helaas bleek er in de wacht rij van de uitslagen geen vooruitgang geboekt te zijn en ging er na twintig minuten een raampje open en verscheen er een pot met snoepjes en zakjes chips die voor twee rand verkocht werden. Het tienermeisje naast mij vroeg mij of ik pastor Joseph kende. Ik antwoordde dat ik inderdaad een pastor Joseph ken en vroeg haar of zij dezelfde pastor bedoelde waar wij vorige jaar een zulu kerkdienst van hebben bijgewoond met GAIN. Ze bevestigde dit en zei mij dat ze mij herkende. Wauw! Na een leuk gesprek werd na tien minuten eindelijk de eerste patiënt binnen geroepen. Daarna ging het snel en konden wij om half twaalf met een goede uitslag naar huis. Deze middag is Amber uit Nederland op Rehoboth aangekomen, zij volgt een studie psychologie en zal de kinderen testen op wat voor niveau ze qua ontwikkeling zitten. Daarnaast zal zij ook meehelpen om achterstallige administratie op orde te brengen.

Vrijdagmorgen is Alfons moeder helaas overleden. Yvonne berichtte ons dat ze dankbaar zijn dat ze, zonder verder lijden, snel is heengegaan en nu in vrede bij onze Vader mag zijn. Ze vraagt ons te bidden voor Alfons vader en kracht om de begrafenis voor te bereiden en verdere afwikkelingen van het huis e.d. Ze blijven tot tweeëntwintig oktober in Nederland. Hier op Rehoboth leeft iedereen enorm met ze mee.

Vrijdagmiddag mocht ik weer met de twee brillen kindjes naar SpecSavers, omdat de dame, bij het uitzoeken van de brillen, vergeten was de afstand tussen de neus en de pupillen te meten, wat belangrijk is voor het bestellen van de glazen. Geeft niet hoor mevrouw, het is enkel maar een uurtje rijden voor vijf minuten werk. :P

Zaterdagmorgen hebben we een voetbalwedstrijd gespeeld, jongens tegen de meisjes. Wat een lol hebben we gehad. Er zitten een paar heuse natuurtalentjes tussen en het bleef spannend tot in de laatste minuut! De jongens hebben uiteindelijk met 2-1 gewonnen. In de middag zijn we met negen tienermeiden naar het strand geweest. Dit ter ere van de zestiende verjaardag van één van de meiden. Ondanks dat het een bewolkte dag was en hard waaide, mocht dat de pret niet drukken. Schrijven in het zand, met opgerolde broekspijpen en blote voeten het water in en een sprintje trekken in een regenbui met een milkshake of warme chocolademelk tot slot, maakte dit alles tot een onvergetelijk verjaardagsfeest. Maar ik had nog een laatste verrassing in petto en dat was een filmavond bij mij in huis. Toen ik ze onderweg in de auto vroeg wie er zin had in een filmavond als afsluiting joelden ze het uit! Om zeven uur kwamen ze in pyjama met een deken om zich heengeslagen binnen en nestelden ze zich op de banken. Onder het genot van kaarslicht, koffie, koekjes, marsjes en gevulde eieren naar moeders recept hebben we de op en top meidenfilm Van Prada tot Nada gekeken. Zelfs de tissues moesten er aan te pas komen. :) De meiden hadden het na afloop nog zo naar hun zin dat ze smeekten om een tweede film. Dat kon ik natuurlijk niet weerstaan dus hebben we Sister Act ook nog gekeken. Eeuwenoud, maar blijft leuk en de meiden hadden hem nog niet gezien. Ze vonden het hilarisch en lagen regelmatig in een deuk van het lachen. Tja.. dat is nou simpelweg gelukkig zijn.

Zondag hebben we de eerste dag regen gehad. Na afloop van de Zulu dienst zijn we uitgenodigd bij de voorganger en zijn vrouw om te komen lunchen. Het is een blank Afrikaans echtpaar en hun dochter is muziekdocent en speelt mee in het combo van deze kerk. Dit combo is ontstaan, nadat zij deze jongens twee jaar geleden van de straat geplukt heeft en muziekles is gaan geven. Het zijn de kleine dingen die het doen. We hebben een gezellige middag gehad met een heerlijke warme maaltijd. Zondagavond is Tamara uit Nederland terug gekomen en moet ik mijn trouwe viervoeter missen.
Bedankt voor al jullie enthousiaste reacties en lieve berichtjes, reuze leuk!